Jak liczyć 183 dni pobytu pracownika w kraju oddelegowania?

Dni fizycznej obecności

Obliczanie długości pobytu w danym państwie jest dokonywane poprzez stosowanie metody opartej na “dniach fizycznej obecności”. W ramach tej metody brane są pod uwagę następujące elementy:

• część dnia
• dzień przybycia
• dzień wyjazdu
• wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, takie jak soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy przed, w czasie i po zakończeniu działalności
• krótkie przerwy (szkolenia, strajki, zamknięcie przedsiębiorstwa, opóźnienia dostaw)
• dni choroby (z wyjątkiem zdarzeń uniemożliwiających wyjazd osobie, która w danym przypadku mogłaby uzyskać zwolnienie podatkowe) oraz dni zajęte z powodu śmierci lub choroby w rodzinie.

Jakich dni nie wlicza się do limitu 183 dni?

Co do zasady, nie bierze się pod uwagę dni spędzonych w danym państwie w czasie przejazdu między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem. Oznacza to, że każdy pełny dzień spędzony poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych, czy z innej przyczyny, nie może być brany pod uwagę.

Jak traktować część dnia spędzoną w danym państwie?

Każda część dnia spędzona przez podatnika w danym państwie jest uwzględniania do limitu 183 dni jako dzień obecności w tym państwie, przy czym przepisy nie określają, jak należy ewidencjonować i dokumentować fakt wyjazdu pracownika do Polski. Jako dowód należy zatem dopuść wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem (art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej).

Sprawdź umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania!

W zależności od rozwiązań przyjętych w konkretnej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania, okres pobytu pracownika na terytorium drugiego państwa należy liczyć:

• w ciągu danego roku podatkowego/kalendarzowego biorąc pod uwagę rok podatkowy państwa, w którym wykonywana jest praca
• podczas każdego dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego się w danym roku podatkowym.

Jeżeli z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania wynika, że okres 183 dni liczy się w danym roku kalendarzowym, wówczas pracownik przebywający za granicą na przełomie roku, może nie podlegać obowiązkowi podatkowemu w państwie, gdzie świadczy pracę, mimo że jego faktyczny pobyt w tym kraju znacznie przekroczył 183 dni. Ważne jest, aby przebywał w drugim państwie przez okres krótszy niż 183 dni w danym roku kalendarzowym.

Jak rozumieć dwunastomiesięczny okres w danym roku podatkowym?

Przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego się w danym roku podatkowym należy rozumieć wszystkie możliwe kolejne 12-miesięczne okresy – nawet, jeśli do pewnego stopnia pokrywają się z innymi.

Pojęcie dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, jest pojęciem autonomicznym (niezależnym) w stosunku do pojęcia roku podatkowego. Skoro okres dwunastomiesięczny może rozpocząć się lub zakończyć w danym roku podatkowym, to okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni są częścią okresu 12-miesięcznego, nie zaś częścią roku podatkowego (roku kalendarzowego).

Z punktu widzenia oceny spełnienia przedmiotowego warunku istotne jest więc to, czy okres (lub okresy) łącznie 183 dni nie został przekroczony w okresie dwunastomiesięcznym, nie zaś w roku podatkowym. W konsekwencji, jeżeli na pobyt danej osoby w drugim państwie składa się kilka krótkich okresów, wtedy do ustalenia dni pobytu w tym państwie uwzględnia się wszystkie wcześniejsze okresy pobytu w dwunastomiesięcznym okresie, występujące w różnych latach podatkowych.

W celu ustalenia czy pobyt pracownika w drugim państwie łącznie nie przekroczył 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym się w danym roku podatkowym, należy brać pod uwagę okres dwunastu miesięcy liczony “do przodu” od każdorazowego przybycia pracownika do drugiego państwa, ale także okres dwunastu miesięcy liczony “wstecz” od dnia każdorazowego wyjazdu tego pracownika z drugiego państwa.