HR-owe Koło Ratunkowe: Czas pracy doradcy klienta

Kluczowe wskazanie miejsca pracy w umowie o pracę

Wykonywanie pracy na stanowisku doradcy klienta może wymagać od pracownika ciągłego przemieszczaniu się po terenie kraju. Jednocześnie, czas pracy osoby zatrudnionej na stanowisku doradcy klienta wynika z postanowień zawartych w umowie o pracę oraz obowiązującego u pracodawcy systemu czasu pracy oraz okresu rozliczeniowego. W przypadku pracownika wykonującego pracę polegającą na stałym przemieszczaniu się, bardzo ważne jest poprawne wskazanie miejsca wykonywania pracy w treści umowy o pracę. 

Newralgiczny obszar – czas pracy

Przyjmijmy, że pracownik został zatrudniony na stanowisku doradcy klienta, w pełnym wymiarze czasu pracy. Wykonuje pracę w podstawowym systemie czasu pracy, z założenia od poniedziałku do piątku, w godzinach między 9:00-17:00, w jednomiesięcznym okresie rozliczeniowym. W umowie o pracę jako stałe miejsce pracy wskazano obszar Polski. Jego praca polega na wspieraniu klientów zarówno z siedziby pracodawcy, jak i w miejscowości siedziby firmy klienta.

Ustalenie zasad wykonywania pracy przez doradcę klienta w zakresie czasu pracy, jest szczególnie istotne w związku z koniecznością właściwego rozliczenia czasu pracy, kwestii wystąpienia godzin nadliczbowych oraz ewentualnych podróży służbowych.

HR-owe Koło Ratunkowe: Zaliczka na poczet delegacji

Pracownicy mobilni

Praca pracowników mobilnych często wykracza poza wyznaczone godziny pracy. W sytuacji przedstawionej w artykule pracownik zatrudniony na stanowisku doradcy klienta częściowo wykonuje pracę w siedzibie pracodawcy, jednak w przeważającej części przemieszczając się po terenie kraju. Aby właściwie rozliczyć czas pracy pracownika, konieczne jest ustalenie czy wykonywanie pracy poza siedzibą pracodawcy odbywa się w ustalonych godzinach pracy pracownika.

Czasem pracy jest czas, w którym pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy.

W wyroku z dnia 3 grudnia 2008 r., sygn. I PK 107/08, Sąd Najwyższy wskazał, że czas pracy w rozumieniu art. 128 k.p. rozpoczyna się od wyjazdu z mieszkania pracownika handlowego w sytuacji, gdy pracodawca nie zorganizował dla niego żadnego miejsca, które mogłoby być traktowane jako zamiejscowa siedziba pracodawcy, a praca polegała w całości na wykonywaniu zadań w placówkach handlowych, do których pracownik dojeżdżał samochodem z zajmowanego przez siebie mieszkania; czas ten obejmuje również powrót do mieszkania po wykonaniu zasadniczego zadania pracowniczego.

Jeśli przyjmiemy, że pracownik wykonuje obowiązki pracownicze na określonym obszarze i w tym celu musi się przemieszczać, to w dniu, w którym pracownik ma zaplanowane spotkanie z klientem w innej miejscowości i na spotkanie wyruszy z miejsca zamieszkania, czas pracy pracownika rozpoczyna się już w momencie wyjazdu z miejsca zamieszkania i trwa do momentu powrotu do miejsca zamieszkania po zakończonym spotkaniu z klientem. Należy jednak ustalić czy ma to zastosowanie do pracownika, o którym mówimy w artykule.

Skoro jako miejsce wykonywania przez niego pracy wskazano teren Polski, to wyjazd na spotkanie z klientem nie powinno być traktowane jako odbywanie podróży służbowej. Pracownik wykonuje pracę w podstawowym systemie – 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym. Jeśli pracownik będzie wykonywał pracę, czyli doradzał klientowi poza godzinami jego pracy (9:00-17:00) to dojdzie do wypracowania godzin nadliczbowych.

Podróż służbowa

Pracownicy, których praca polega na przemieszczaniu się na pewnym obszarze nie odbywają podróży służbowych. Stałe przemieszczanie się z jednego do innego miejsca (miejscowości) przez tzw. pracowników mobilnych stanowi integralny element sposobu wykonywania przez nich pracy w ramach “ruchomego”, “zmiennego” miejsca pracy, obejmującego pewien obszar (wyrok SN z 8.06.2012 r., II UK 284/11). Podróżą służbową nie jest zatem podróż w obrębie obszaru, w którym pracownik ma stałe miejsce pracy (w tym przypadku obszar całej Polski). Wyjątek stanowi praca kierowców w transporcie drogowym.

Jeśli miejsce zamieszkania pracownika znajduje się w tej samej miejscowości co siedziba pracodawcy, pracownik nie spełnia również warunków do stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów.